1. Wat is voor jou typisch Amsterdams?
“De humor, of beter gezegd de Amsterdamse gein. Het brutale, in de zeik durven nemen met een soort vrolijkheid. Amsterdammers zijn over het algemeen niet zwaar op de hand. Humor en relativering, daar kan ik me ook wel in herkennen. En dat is ook wel nodig ook, zeker in deze tijd.”
2. Waar ga je als eerst naartoe als het weer kan?
“Met m’n zoontje van vier wil ik graag weer naar het kindertoneel. Net voor corona hadden we kaartjes voor allerlei leuke voorstellingen, daar moet je toch een zekere leeftijd voor hebben. Nu hij die leeftijd heeft, kunnen we helaas niet. En dat geldt ook voor vakanties overigens. Veel mensen zullen het om zich heen herkennen: de tijd tikt toch verder. Ik zie ernaar uit om die tijd weer in te halen samen met hem.”
3. Waar wil je aan werken? Wat zou je over 4 jaar bereikt willen hebben?
“Uitvoerbaarheid. Toen ik in de Parlementaire ondervragingscommissie Kinderopvangtoeslag zat, zag ik hoe dit land sommige regelingen, met de beste bedoelingen, dusdanig ingewikkeld heeft gemaakt dat ze niet alleen onuitvoerbaar zijn geworden, maar ook onbegrijpelijk. Ik voel het als mijn verantwoordelijk dat er ook op dat punt recht wordt gedaan. Daarom wil ik ervoor zorgen dat die overheid wetten en regels eenvoudig houdt, of in elk geval uitvoerbaar. Ten tweede: Middengroepen zitten in toenemende mate in de knel. Werk moet lonen. Jongere starters moeten een huis kunnen kopen, ook in de randstad en zeker ook in Amsterdam. En tot slot: onze rechtsstaat versterken. In de toeslagenaffaire liet de onevenredig grote gevolgen zien van goedbedoelde fraudebestrijding. Iedereen moet kunnen rekenen op goede rechtsbescherming. En dan niet alleen goede rechters en toegang tot het recht, maar ook de regels die wij hier maken. Die moeten niet onevenredig hard uitpakken. Neem de studielening: het is nooit de bedoeling geweest dat die zou meetellen voor hypotheek en toch is dat de praktijk geworden. Gelukkig hebben we daar al iets aan kunnen doen, maar het laat zien dat we moeten blijven kijken hoe het in de praktijk werkt. Proportionaliteit en evenredigheid dus.”
4. Wat maakt jou een goed politicus?
“Als jurist ben ik in staat om diep te graven in regelgeving, in problemen dan wel oplossingen. En ik ben scherp op de bal, vraag door naar onderbouwing of stel de politieke keuze ter discussie. Ik geef niet snel op en ben een vechter. Zo is op mijn initiatief de maximumstraf voor doodslag met tien jaar verhoogd, van 15 naar 25 jaar. Dan hoor je eerst ‘hoeft niet’, ‘kan niet’, of variaties op dat thema. Zoiets houdt me ook in andere dossiers zoals het pedohandboek zeker niet tegen. En dan helpt de combinatie jurist en doorzetter. Zo krijg je de Kamer achter een verbod waar slachtoffers al heel lang om vragen.”
5. Hoe vind je het campagnevoeren tot dusver?
“Onwerkelijk, zou ik willen zeggen. Deze bizarre tijd maakt ook het campagnevoeren bizar. In deze tijd heeft iedereen het op zijn of haar manier ook moeilijk met alle noodzakelijke beperkingen, zo zien we ook geregeld in Amsterdam. Het is een tijd die er niet om vraagt om verschillen te benadrukken of te vergroten, tekortkomingen of missers uit te vergroten. We moeten nu juist verschillen overbruggen. Het is goed om te weten waar iedereen staat, maar nog belangrijker om te weten hoe we gaan samenwerken om samen sterker uit de crisis te komen.”
6. Wat doe je in je vrije tijd? En hoe kom je tot rust?
“Normaal deed ik aan boksen met een trainer, maar dat ligt nu ook moeilijk. Daar heb je gelijk een mooie metafoor voor de politiek: incasseren en uitdelen. Het is fijn om fysiek bezig te zijn en buiten je comfortzone te treden. Gelukkig kan ik daarnaast ook tijd besteden aan de mensen om me heen. En dat is maar goed ook, het lijkt me gezond om ook een leven buiten de politiek te hebben.”
Meer info: jeroenvanwijngaarden.